وقتی سعی کردم یک کیک بی‌بی با اسنپ‌فود سفارش بدهم، گفت که از محدوده‌ی سرویس‌دهی شیرینی‌فروشی بی‌بی یوسف‌آباد بیرون هستم. زنگ زدم به خودشان. گفتند با آژانس می‌فرستند. از یوسف‌آباد تا شهرآرا را برای سفارش ۳۵۰ تومانی، ۱۰۰ هزار تومان کرایه گرفت. پشت دستم را داغ کردم.

مسیرم افتاده به پادکست استرینگ‌کست. از اپیزود اولی که توی فیدشان بود شروع کردم به شنیدن. از صحبت‌های مجری برمی‌آید که اپیزودهایی هست که در فیدشان نیست. اپیزودها شماره هم ندارند. ولی اینها چیزی نیست که به خاطرش این نوشته را نوشته باشم. مشکل جای دیگری‌ست:
مثل این کتاب‌های صوتی فارسی که آماتوری تولید شده‌اند (و خانمی با صدای منشی دکتر جراح پلاستیک می‌خواندشان) از اول تا آخر در پس‌زمینه صحبت‌های مجری پادکست، یک بند موسیقی پخش می‌شود. دیوانه شدم.

امروز داشتم «پادکست تصادفی تکنولوژی» (ATP: Accidental Tech Podcast) را گوش می‌کردم. داشت در مورد این حرف می‌زد که وضع بازار تبلیغات در پادکست خراب است و اگر بخواهید حامی پادکست شوید الان وقت خوبی است.
داشتم فکر می‌کردم وقتی این ایده‌ی حمایت مستقیم از پادکست‌ها شروع به همه‌گیر شدن کرد، اوضاع خوب بود. تا وقتی پادکسترها شروع کردند به دادن امکانات اضافی به حامیان برای تشویقشان. مثلاً نسخه‌ی بدون تبلیغات، یا نسخه‌ی طولانی‌تر اپیزودها. یا حتی اپیزودهای مخصوص حامیان. اینطوری من که حامی این پادکست نبودم، با وجود اینکه مزیتی در این امکانات اضافه نمی‌دیدیم، کم‌کم حس کردم غریبه‌ام. دیگر آن ارتباطی که بود از بین رفت. برای همین دیگر حتی احساس مسئولیتی نسبت به چک کردن تبلیغات اینجور پادکست‌ها حس نمی‌کنم. اگر باقی هم مثل من باشند بازخوردی که آگهی‌دهندگان می‌گیرند افت می‌کند. و دیگر تمایلی به هزینه کردن برای آگهی نخواهند داشت.
وقتی تصمیم می‌گیرید برای پادکستتان حامی مستقیم جذب کنید، این موضوع را هم در محاسباتتان وارد کنید.

بار اول سر شام سر و کله‌اش پیدا شد. اولین روزهایی بود که جای جدید را اجاره کرده بودم و زده بود به سرم که توی حیاط شام بخورم. آخرین بار که جایی بودم که حیاط داشت خانه‌ی پدری در کودکی بود. در دهدشت. کهگیلویه و بویراحمد.

شام من کنسرو ماهی بود و بویش را حس کرده بود. اسمش را گذاشتیم غفور. اینکه اسم خوبی برای یک گربه‌ی خیابانی هست یا نه بحث دیگری‌ست که الان موضوع ما نیست. بعد فهمیدیم آقای غفور خان باردار است و بچه‌هایش را در انبار به دنیا آورد. همانطور که می‌بینید به اسمش دست نزدیم. به نظر ما غفور، غفور است، حتی اگر فهمیده باشیم که زن است و مرد نیست.

اسم بچه‌ی تماماً نارنجی را گذاشتیم «کوچولو» و اسم آن یکی که رنگ سفید هم داشت، «پنبه خاتون». اینها را هم مطمئن نبودیم دخترند یا پسر. بعد اسم کوچولو عوض شد به «حنا کوچولو». نپرسید که اگر امکان تغییر اسم بود، چرا اسم غفور را عوض نکردیم، چون جوابش را نمی‌دانم.

غفور و فرزندانش یک ویروس گرفتند که زد به چشمانشان و وضع شروع کرد به خراب شدن. فقط حنا را توانستم ببرم دامپزشکی. پنبه هیچ راه نمی‌‌داد و چنگ می‌انداخت و ناله می‌کرد و آشوب. حالا حنا گوشه‌ی دفتر من زندگی می‌کند. وضع چشمش هم نامشخص است. برای ریختن قطره‌هایی که دکترش داده در چشمش مشکل داشتم. یعنی تنهایی نمی‌‌توانستم. دو تا دست کافی نبود. یک راه برای حل مشکل پیدا کردم که فکر کردم اینجا بنویسم، شاید به درد شما که اینجا را می‌خوانی بخورد.

چطور بدون کمک دیگران در چشم بچه گربه‌ای که بی‌قراری می‌کند و دست و پا می‌زند قطره بریزیم؟

بپیچیدش توی یک تکه پارچه، یا حوله یا پتو. بعد روی پایتان بگذاریدش، با آرنج دست راست (دست قوی‌ترتان) بچسبانیدش به خودتان، و با انگشتان همان دست چشمش را باز کنید. با دست چپ قطره را توی چشمش بریزید.

همین!